[Autopromocja]
W codziennej lekarskiej praktyce klinicznej u pacjentów z insulinoopornością obserwujemy różnego rodzaju dolegliwości związane z zaburzeniem funkcji poznawczych. Dawno temu uznawano, że te objawy nie mogą być związane z nadmiernym wydzielaniem insuliny i przypisywano je różnym schorzeniom natury psychiatrycznej, np. depresji czy nerwicy, co ze zrozumiałych względów wywoływało u pacjentów niezadowolenie.
Insulinooporność a choroba Alzheimera
Nieco więcej światła na ten problem rzuciły prace, które pokazywały, że pacjenci z cukrzycą typu 2 (u których występuje insulinooporność) maja zwiększone ryzyko rozwoju choroby Alzheimera [1] i to aż o 250%
Z uwagi na fakt, że cukrzyca typu 2 jest chorobą cywilizacyjną, która zaczyna się od insulinooporności, to naukowcy poszli krok dalej i zaczęli badać jak wyglądają funkcje poznawcze u pacjentów z samą insulinoopornością.
Insulina – do czego jest nam potrzebna?
Do rozwoju mózgu, połączeń nerwowych, zapamiętywania, rozwoju nerwów niezbędna jest insulina [2]. Insulina przedostaje się do ośrodkowego układu nerwowego, ale jej stężenie jest o 25% niższe niż we krwi. Istnieje też teoria, że sam mózg może produkować insulinę, która jest niezbędna do jego właściwego funkcjonowania, ale jest to jeszcze w sferze badań [3]. W insulinooporności mimo dużego stężenia insuliny, tkanki są oporne na jej działanie i patologicznie sczytują jakby było za mało insuliny i dlatego ma to negatywny wpływ na kształtowanie się mózgu.
Sam temat insulinoporności jest tematem ,,świeżym” w medycynie, więc nie powinien nas dziwić fakt, że prace badawcze na ten temat pochodzą z ostatniej dekady. Widzę też, że jest ogromne zapotrzebowanie na wiedzę z tego zakresu, dlatego sama napisałam niedawo książkę Insulinooporność – młodsza siostra otyłości. 5 kroków do wyleczenia, zbierając w niej moje doświadczenia z pracy z pacjentami.
W 2015 roku doniesienia z Uniwersytetu Turku w Finlandii wykazały, że insulinooporność przyczynia się do pogorszenia funkcji poznawczych, a długo trwające schorzenie jest czynnikiem rozwoju demencji. Ja też wspominam o tych funkcjach poznawczych w mojej książce.
Płynność mowy u osób z insulinoopornością
To badanie objęło 6 tysięcy kobiet i mężczyzn w wieku 30-97 lat. Wykazano, że insulinooporność była związana z zaburzeniem płynności mowy u kobiet, ale nie udowodniono tego u mężczyzn. Z czego to wynika? Wyjaśnienia pozostają w sferze domysłów, ale widać charakterystyczny związek z płcią [4]. Dwa lata później, w 2017, pojawiła się praca tej samej autorki, dr. Laury Ekbald, która wraz z grupa badaczy analizowała wyniki 11-letniej obserwacji: Heatth Examination Surve (liczba badanych 3,7 tys., średni wiek 49 lat i 55% badanych stanowiły kobiety), które pokazały, że im wyższa insulinooporność tym gorsza płynność mowy, która pogarsza się w miarę trwania insulinooporności [5].
Z mojego punktu widzenia jako lekarza ciesze się, że tego typu doniesienia pojawiają się, że sama insulinooporność nie jest już tematem tabu oraz że możemy wykrywać insulinooporność i ją skutecznie leczyć.
Doktor Lu.
