W weekend miałam przyjemność wystąpić w podcaście Daria, nóż i już, prowadzonym przez Darię Ładochę – dziennikarkę kulinarną, autorką książek o żywieniu, trenerką kuchni tajskiej. Tematem odcinka (czas trwania 23:44), który miałam przyjemność współtworzyć była insulinooporność.
Z podcastu dowiecie się m.in.:
- kto jest narażony na rozwój choroby,
- jak objawia się insulinooporność,
- jak wygląda diagnostyka insulinooporności,
- o co warto zadbać, kiedy mamy zdiagnozowaną chorobę,
- jak wygląda leczenie.
Współcześnie na insulinooporność zapada coraz więcej ludzi. Statystycznie ta choroba częściej dotyka kobiety, ale mężczyźni również na nią zapadają. Zdarza się, że pacjenci z insulinoopornością traktują diagnozę jak wyrok. Boją się, że od tego momentu ich stan zdrowia będzie się tylko pogarszać.
Insulinooporność to czas na zmiany, bo nieleczona rzeczywiście prowadzi do nabycia stanu przedcukrzycowego, a w dalszej perspektywie może rozwinąć się w cukrzycę typu 2. Jednak pacjenci z insulinoopornością, którzy zaczynają dbać o siebie, zmieniają swój styl życia, dietę i wysypiają się, mogą powstrzymać rozwój choroby, utrzymać prawidłową masę ciała i świetne samopoczucie.
Jak objawia się insulinooporność?
Najczęstszym objawem insulinooporności jest przybieranie na wadze, bez wyraźnej zmiany diety czy stylu życia. Na początku choroby pojawia się otyłość trzewna, czyli brzuszna, a dopiero później rozwija się otyłość całego organizmu.
Jednak nie zawsze problemy ze spadkiem masy ciała są sygnałem, że jesteśmy chorzy. W naszych czasach utrzymanie prawidłowej masy ciała stanowi wyzwanie. Mamy siedzący tryb życia, nie odżywiamy się prawidłowo, nie wysypiamy się. Te wszystkie rzeczy sprzyjają rozwojowi otyłości.
Jednak jeśli mamy taki przypadek, że pacjent tyje 10 kg. w pół roku, bez wyraźnej zmiany diety czy trybu życia, to nie jest normalna sytuacja. U takiego pacjenta trzeba przeprowadzić diagnostykę. Wykonujemy podstawowe badania tarczycy, czasami rozszerzamy diagnostykę, badając także inne układy hormonalne, ponieważ musimy spojrzeć na pacjenta holistycznie.
Jak wygląda diagnostyka insulinooporności?
Najpierw lekarz przeprowadza z pacjentem wywiad, ponieważ różne objawy mogą wynikać nie tylko z insulinooporności, ale także z innych schorzeń, tak jak np. przewlekłe zmęczenie może wynikać z niedokrwistości. Dopiero po wywiadzie lekarz zleca diagnostykę w kierunku insulinooporności lub innych chorób.
Kiedy jesteśmy na etapie, że mamy rozpoznaną chorobę, to wtedy należy udać się do lekarza, który pokieruje pacjentem. Należy jednak pamiętać, że leczenie insulinooporności jest często leczeniem zespołowym. Tej przypadłości towarzyszy często nie tylko otyłość trzewna, ale także otyłość całego organizmu. W związku z tym potrzebujemy m.in. wsparcia żywieniowego dietetyka.
Kto jest narażony na rozwój choroby?
W swojej pracy często spotykam się z pacjentami, którzy podczas wywiadu mówią, że jedzą regularnie, jednak po chwili okazuje się, że pomiędzy posiłkami piją kawę z mlekiem, albo sięgają po ciasteczka czy czekoladki. Pacjenci, którzy ciągle podjadają są narażeni na rozwój insulinooporności. Nasz przewód pokarmowy musi mieć odpoczynek, musimy jeść posiłki w rytmie. Pamiętajmy, podjadanie niszczy odchudzanie.
Również osoby, które się nie wysypiają są narażone na rozwój insulinooporności. Pamiętajmy, że powinniśmy spać ok. 8 godzin. W czasie snu następuje wydzielanie korzystnych hormonów i hamowanie niekorzystnych, m.in kortyzolu, który odpowiada za stres. Po dobrze przespanej nocy inaczej myślimy i działamy. Jednak jeśli się nie wyśpimy, to będziemy będziemy sięgać w ciągu dnia po posiłki wysokocurkowe i wysokotłuszczowe, które dają szybką energię.
Co może zrobić osoba która już ma insulinooporność?
Taka osoba powinna przede wszystkim ustalić ilość posiłków w ciągu dnia, zjadać je o stałych porach i niepodjadać pomiędzy spożywanymi daniami. Drugim elementem jest modyfikacja tego, co pacjent je.
Taka osoba powinna także zadbać o swój sen – kłaść się spać przed północą i spać ok. 8 godzin na dobę.
Kolejny element to aktywność fizyczna. W insulinooporności najlepiej zacząć od spacerów, jest to najprostsza forma ruchu. Można zacząć od krótszych tras, jednak taką zalecaną dzienną dawką ruchu jest 10 tys. kroków, czyli ok. 7 km.
Leczenie farmakologiczne
Zdarzają się pacjenci, którzy stosują się do zaleceń, a mimo to ich masa ciała nie spada. Wtedy my lekarze wkraczamy z leczeniem farmakologicznym, które pomaga ogarnąć ciało hormonalnie, metabolicznie.
Takim podstawowym preparatem stosowanym w leczeniu insulinooporności jest metformina, która zwiększa efekty aktywności fizycznej i diety, hamuje także ochotę na słodycze. Zażywając ten lek, będzie nam łatwiej osiągnąć zamierzone efekty.
Pozdrawiam Was cieplutko,
Doktor Lu.
